Форум » История и краеведение » Аннинское » Ответить
Аннинское
Clark: Уважаемые Себежане. Кто из вас распологает информацией о местечке Аннинское, бывшее имение Бакуниных, а позже Корсаков. Интересна любая информация.
stanislaw: Из Афтаназия - там всего 2 страницы - я переведу, по мере возможности (сейчас ко всему прочему свалил меня грипп)...
stanislaw: тут Валерий сообщает мне, что Арихивалии Корсака уже проданы, судя по всему. Что ж, попробую найти еще где-нибудь...
stanislaw: А еще вчера открывалась...кто-то за ночь перехватил...
stanislaw: Я тогда напишу друзьям в Польскую нац. библиотеку, спрошу, сколько будут стоить сканокопии Минёных лят и Архивалий Корсака. И там посмотрим.
Valery: dr J. Rećko "Archiwalia Włodzimierza Korsaka w zbiorach Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej im. C.Norwida w Zielonej Górze" rok wydania: 2003 ilość stron: 57 komentarz: 4 strony z fotografiami Proweniencja zbioru Układ i charakterystyka zbioru Biogram Włodzimierza Korsaka Wykaz archiwaliów Włodzimierz Korsak Teczka 1-2.Las mi powiedział. Gawędy przyrodnicze Teczka 3. Łowiectwo Teczka 4. Myślistwo polskie Teczka 5. Na tropach przyrody Teczka 6/ l i 6/2. Pamiętnik, uzupełnienia, urywki z pamiętnika, proza wspomnieniowa, curriculum vitae Teczka 7. Piękno w lesie Teczka 8. Po leśnych ścieżkach Teczka 9. Varia (szkice, fragmenty, notatki, wykłady, odczyty) Teczka 10. Wiersze [powojenne] Teczka 11. Wśród zieleni Teczka l 2. Korespondencja od różnych osób i instytucji (listy, zaproszenia, karty, bilety wizytowe, laurki) Teczka 13. Korespondencja do różnych osób i instytucji (Listy, kopie, bruliony, kartki) Teczka 14. Korespondencja różnych osób do różnych Teczka 15. Rysunki Teczka 16. Fotografie Teczka 17. Materiały różnych autorów (w tym utwory o W. Korsaka) Teczka 18. Wycinki prasowe Teczka 19. Dokumenty, świadectwa. zaświadczenia, legitymacje Felicja Korsakowa Teczka 20. Utwory różne, głównie wspomnieniowe, artykuły, opowiadania Teczka 21. Dokumenty, świadectwa, zaświadczenia, legitymacje Bibliografia I. Beletrystyka, publicystyka i prace popularnonaukowe A. Wydawnictwa książkowe B. Prace publikowane w czasopismach i wydawnictwach książkowych II. Twórczość plastyczna ( obrazy, rysunki, fotografie ) III Korsak o sobie IV. Publikacje o pisarzu V Audycje radiowe i telewizyjne o pisarzu Wykaz czasopism i ich skrótów Indeks osób
taralex: Как и обещал, размещаю свой перевод с польского тех двух страниц об истории Анинска, размещенных Валерием. Строго прошу не судить, подобного опыта у меня немного. Надеюсь, Станислав поправит ошибки, когда поправится от гриппа. Анинск Не известно, какой польской семье принадлежал Анинск в первой половине 18 века и ранее. При первом разделе страны местность отошла в российское владение. В 1798 году у Бакунина её приобрел Троян Корсак, подвоевода полоцкий, владелец именного герба,выходец из так называемой "бобиницкой" линии своей семьи, женатый вначале на Терезе Огинской, а по её смерти на Казимере Войнянке. Изначальным дворянским гнездом этой ветви Корсаков с 15 века традиционно были Дзерновичи, находящиеся в Полоцком воеводстве и конфискованое царской властью. До начала 19 века Анинск назывался Волино.Новое название он получил только в начале 19 века от имени Анелия, старшей дочери сына Трояна, Эугениуша Корсака, маршала себежского в 1805 году, женатого на Терезе Богомольцевой. После него Анинск наследовал его сын Петр, участник польского восстания 1931 года, женатый на Марии, подобно отцу бывший маршалом себежским, умерший в 1855 году. Петр Корсак оставил сына Бронислава, умершего в 1914 году, женатого на Эмилии (умерла в 1908 году) и дочку Марию, позже - Янковская. Ещё в 1910 году Бронислав Корсак поделил Анинск между двоих сыновей и дочкой Еленой, которая получила усадьбу с жилым домом, 90 га земли и 600 га леса. Старший сын Богдан получил южную часть владений, с построенными усадьбами, мельницей, винокуренным заводом, лесами и озером, общей площадью около 2650 га. Младший сын Влодзимеж (род.20 июля 1886г.), известный в междувоенный период путешественник и писатель, получил северную часть площадью около 2760 га. В соответствии с семейными преданиями, Троян Корсак, купив Анинск, застал там кирпичный, но по общему признанию совсем небольшой двор. Он сам и его сын Эугениуш, на месте старого построили новый дом, намного обширнее, который простоял до революции 1917 года. Он известен по двум гравюрам. Одна из них, сделана художником Наполеоном Орда, изображает дом со стороны парка и озера. Вторая гравюра, исполненая Влодзимежем Корсаком около 1915 года, со стороны подъезда. Обе показывают, что усадьба складывалась из трех частей: центральной двухэтажной и двух партерных. В фронтальном виде главный акцент был на высоко вознесенный подъезд с террассой, поддерживамой четырьмя далеко выходящими вперед столбами и двумя, установленными ближе к стене. Другая терраса, основанная на полукруглых аркадах, находилась в другой части дома со стороны парка. Если оба рисунка не были слишком упрощённые, можно принять, что усадьба Корсаков в Анинском, с крышей, покрытой дранкой с внешней стороны, представляла собой довольно скромный вид. Внутренний интерьер остался полностью неизвестным. По обоим сторонам главного жилого дома располагались вытянутые одноэтажные флигели. Пространство перед ними занимал обширный газон. К историческим зданиям принадлежали также ещё зерновой амбар с множеством отсеков из кирпича и оштукатуренный ледник для хранения продуктов. Главным очарованием анинской усадьбы было его расположение в близости 100 метров от берега озера, называемого Малые Олбетцы. Направо от подъезда, за флигелем, начинался сад, окруженный с трех сторон красивым диким парком, с проложенными там дорожками и аллеями для прогулок. С трех сторон парк окружали воды озера. Состояло оно из двух частей, связанных друг с другом высоким перешейком с очень старым деревянным мостом. Перед мостом возносился пригорок, поросший высокой березовой рощей, в которой находилась шестиугольная униатская часовня. На озере был сухой остров на котором росли раскидистые липы. Жители дома на лодке плавали на остров, где подавали полдник. От дома в сторону винзавода проходила аллея, в половине своей длины изгибающаяся под прямым углом. В изгибе, фронтом к её начальной части был фамильный склеп с тремя кирпичными нефами, покрытый сверху землей и дерном. Вход в него размещался со стороны поля. С фронта также были кованные и гранитные кресты, видимые по всей длине аллеи. Со стороны озера аллею ограждал высокий частокол из заостренных бревен. На большом пространстве, замкнутый с одной стороны частоколом, а с другой - берегом озера, простирался так называемый "новый сад" площадью 10 га.
Piotr: Электронная версия книги Владимира Корсака-"Год охотника" Темы только об охоте. http://www.republika.pl/meles/rozrusznik.html
Администратор: Господа, Вы молодцы! Низкий поклон!
stanislaw: Перевод в сумме неплохой, только 2 вещи сразу нужно поправить: часовня "униатская", и "Эугениуш", а не "юниатская" и "Эуджениуш". Да, и "вечерний кофе" - это просто "полдник".
Valery: Спасибо, Александр. Я теперь хоть разобрался в их родственных связях. Там у Вас только "Одна из них, сделана перед нашествием Наполеона," на самом деле "Одна из них, сделана Наполеоном Орда". Это кстати отдельная тема. Наполеон Орда -http://ru.wikipedia.org/wiki/Орда,_Наполеон - кроме многих своих достоинств художник. Он нарисовал по-меньшей мере Аннинск и Освею, не говоря уже о Витебске, Полоцке и пр. Возможно среди его рисунков есть и другие себежские места. Рисовал он Витебскую губернию где-то между 1856 и 1883 годами.
taralex: stanislaw Valery Спасибо за поправки к тексту. Сейчас исправил. Немного стыдно, что не знал о художнике Наполеоне Орда. Очень интересная личность.
Супермодер: Советская Белоруссия №71 (23713).Суббота, 16 апреля 2011 года: «Рисунков–оригиналов Орды в Беларуси нет. Практически все они (977 планшетов) хранятся в Национальном музее в Кракове, куда их передали родные художника после его смерти. Часть акварелей и графических работ навсегда осела в Народном музее Варшавы. Альбом акварелей находится в одной из библиотек Львова. У нас в Национальной библиотеке только большая коллекция литографий с рисунков (еще в конце XIX века в Варшаве выпустили 8 альбомов литографий с акварелей и графических работ Н.Орды). Особенно интересный для белорусов материал: Гродненская губерния — 144 планшета, Минская — 64, Витебская — 35, Виленская — 50, Могилевская — 15 планшетов.» «В минувшем году широко отмечалось 200–летие со дня рождения Наполеона Орды. Дата внесена в специальный календарь ЮНЕСКО. Однако скоро будем вспоминать знаменитого земляка уже по скорбному случаю: 26 апреля — 125 лет со дня его смерти.» http://www.sb.by/post/65965/
stanislaw: И, кстати, альбом Орды (хотя и неполный) издан лет 5 назад "Дойлидством" в РБ. Хороший такой альбомчик. А про Орду я и не заметил. Все как у Крылова
stanislaw: Если сегодня приду в себя, то - по "наводке" Валерия - напишу д-ру Речько (составителю Архивалий Корсака). Может быть, поможет. Но вряд ли у него есть продажный экземпляр. Время уже ушло... Но в Нац.библиотеке (варшавской) обещали помочь, если что
stanislaw: Только сегодня написал (раньше не мог выкроить время). Ждем теперь ответа. Но сомневаюсь, что у него остался запродажный экземплярий. По опыту знаю: у авторов с этим всего хуже.
stanislaw: Пока ответа нет. Думаю, самое правильное будет - копировать в варшавской Нац.библиотеке
Valery: Вот здесь была церковь в Подгурье А вот это может быть яблони Мефодия Комарова
stanislaw: Ответ из Польши (от составителя брошюры) я таки получил. Теперь он - ясно что авторских экземпляров не осталось - посмотрит, что можно сделать. И перешлет, если сможет. Ждем-с.
Valery: Спасибо Вам, Станислав
katya: Мы недавно съездили в Аннинское-Подгурье и попытались найти место, где была церковь. Сначала проскочили до Залинево, место где было Подгурье угадывается с трудом. Местные жители нам рассказали, что церковь была сразу за теперешним поворотом на Луково, если возвращаться из Залинево в Аннинск. Яблони там действительно остались, фундамент дома тоже, но судя по фотографиям это не то место, о котором вы говорите, Валерий. Свои фотографии я выложу в ближайшее время. Нам также рассказали, что церковь исчезла за одну ночь, правда, неизвестно как... Меня в этих местах очень сильно смутила одна вещь: по рассказам бабушки места были красивые, кругом поля, а сейчвас какой-то мрачный заросший лес и болота. Неужели за 80 лет все так могло поменяться?
Valery: katya пишет: Меня в этих местах очень сильно смутила одна вещь: по рассказам бабушки места были красивые, кругом поля, а сейчвас какой-то мрачный заросший лес и болота. Неужели за 80 лет все так могло поменяться? Там все зарастает с ужасающей быстротой. В начале 20 века все было совсем по другому. Были леса, были поля и были болота. Теперь поля зарастают, но становятся не лесами а не пойми чем. Даже берега Аннинского озера были без деревьев, озеро переходило в поле. katya пишет: Местные жители нам рассказали, Местные в Залинево или в Аннинске? Если Вы еще раз поедете обратитесь к моему папе, он даже может с Вами съездить до Подгурья и показать где была церковь.
katya: Valery пишет: Местные в Залинево или в Аннинске? В Залинево.Valery пишет: Если Вы еще раз поедете обратитесь к моему папе, он даже может с Вами съездить до Подгурья и показать где была церковь. Большое спасибо, Валерий! Обязательно воспользуюсь Вашим предложением. К сожалению, раньше осени точно не получится.
Тамара:
Тамара:
Тамара:
Тамара:
Тамара:
ogranschik: Тамара,фотографии просто класс!
Пограничник: На маленьком заболоченном сейчас острове озера Малые Олбитцы(Анинское) стоит крест.Интерестно кто похоронен в таком месте? кто знает что за история?
Пограничник: Вопрос снят.Все сам узнал.
Деревенский: А МЫ а нам
Litops: Деревенский Не дождетесь. Как и я ответа про складень.. )
Деревенский: Ладно ладно МОЛЧУ.
Пограничник: Деревенский Однажды на этом острове пацаны подорвались на боеприпасе времен ВОВ.На этом месте поставили крест.
Valery: Нашел я тут две суперфотографии Первая дом Корсака Вторая Бронислав Корсак у себя в гостинной Источник: http://encyklopedia.wimbp.gorzow.pl/ Еще сейчас добавлю информацию про Владимира Корсака
Valery: Еще более полная биография Корсака Wystawa ukazuje bogate życie Włodzimierza Korsaka, jego środowisko, w którym się urodził i wychował, jego stosunek do przyrody, którą w różnej formie propagował przez całe życie. Pochodził z bardzo licznego w Wielkim Księstwie Litewskim rodu Korsaków, znanego już w XV wieku za panowania Władysława Jagiełły. O pochodzeniu nazwiska Korsak wypowiadali się historycy, snując różne hipotezy. Jeden z przedstawicieli linii korsakowskich Jan Korsak sugeruje, że źródło naszego Włodzimierza Korsaka wywodzi się z włości Bardziełowice na Białorusi. Potwierdza to duża ilość osób noszących to nazwisko na tamtych terenach. Już w XIV wieku był w Wielkim Księstwie Litewskim oddział żołnierzy złożony z samych Korsaków, który w walce z wojskami Księstwa Moskiewskiego pokonał wroga a pole zwycięstwa nazwano „Polem Korsakowym”. Z wywodów Adama Bonieckiego wynika, że Włodzimierz Korsak pochodzi z Korsaków Bonieckich, dziedziców: Bobynicz, Dziernowiec i innych jeszcze włości, którzy majątki te posiadali już od 1502 roku. Majątek Dziernowice musiał opuścić ostatni jego dziedzic, podwojewodzi płocki – Trojan Korsak (ur. w 1720 r.) bowiem po pierwszym rozbiorze Polski dobra te znalazły się w posiadaniu rosyjskim. Włodzimierz Korsak w swoich pamiętnikach sugeruje, że do konfiskaty tego majątku mogła się przyczynić taka sytuacja, która zdarzyła się w Dziernowicach w okresie 1760-1765 (dokładna data nieznana). Otóż do sypialni małżonki Trojana Korsaka ośmielił się wejść w odzieniu i czapce oficer rosyjski. Oburzony Trojan wyrzucił go z piętra domu przez okno, które wyleciało wraz z futryną. Wiadomo, że po opuszczeniu Dziernowic Trojan Korsak zakupił od Rosjanina Bakudina w 1789 r. majątek Wolin. Nazwę Anińsk nadano temu majątkowi od imienia Anieli, najstarszej córki Euzebiusza Korsaka, marszałka siebieskiego od 1805 roku. Po Ezebiuszu Anińsk odziedziczył jego syn Piotr Korsak – powstaniec z 1831 roku. Piotr Korsak pozostawił syna Bronisława, kolejnego dziedzica Anińska, właśnie jego synem był Włodzimierz Korsak. Anińsk leżał w guberni witebskiej, mniej więcej pośrodku powiatu siebieskiego. Tam też znajdowały się rozrzucone szeroko wśród puszcz i bagien dwory ziemian polskich. Dzieciństwo Włodzimierz Korsak urodził się 1 sierpnia 1886 roku w Anińsku. Był ostatnim dzieckiem w rodzinie Jego brat Bohdan był od niego starszy o 11 lat. Od najmłodszych lat osobowość Włodzimierza kształtowana była w atmosferze domu rodzinnego. Rodziny poleskie spotykały się w zimie w Rydze, gdzie mieszkała dość duża kolonia polska a w lecie w poszczególnych dworach polskich. Jednym z takich „letnich dworów” był Anińsk. Już przy końcu maja zjeżdżała się młodzież studiująca w Rydze, koleżanki i koledzy starszego rodzeństwa Włodzimierza, potem członkowie rodzin i przyjaciół, jedni na krótko, inni na dłuższy okres, młodzież przeważnie na cztery miesiące. Anińsk był ośrodkiem podtrzymywania polskości na północnych kresach dawnej Rzeczypospolitej. Gospodarze dworu – Bronisław i Emilia Korsakowa tak organizowali pobyt gości, aby w jego programie nie brakło pogadanek z historii Polski, poezji wybitnych poetów narodowych, muzyki chopinowskiej i tańców narodowych. W muzyce dominowała matka, która również prowadziła dla dziewcząt z okolicy kursy tkactwa, kroju i poprawnego języka polskiego. Bronisław wybierał z historii bohaterskie momenty przedstawiające świetność narodu polskiego. Włodzimierz uczestniczył w niektórych pogadankach ojca, ale pierwsze nauki pobierał od nauczycielki domowej – Anieli Święcickiej, natomiast do gimnazjum przygotowywał go Jan Piotrowski. Dzięki jego zdolnościom pedagogicznym i wiedzy merytorycznej Włodzimierz w maju 1901 roku zdał egzamin do III klasy gimnazjum im. Mikołaja I w Rydze. Młodość Po przyjęciu do gimnazjum w Rydze zamieszkał na stancji z kolegą Józefem Woyniłowiczem, jak się później okazało, również jak Korsak zamiłowanym w sztuce łowieckiej. Bardzo przypadli sobie do gustu, przyjaźń ta pozostała dozgonnym przykładem pomocy w potrzebie. Po zdaniu matury drogi ich na pewien czas rozeszły się. Józio rozpoczął studia na Akademii Rolniczej w Dublanach a Włodzimierz wrócił do Anińska, bowiem w 1907 roku czekała go służba wojskowa. W październiku tegoż roku odbywał służbę w 181 pułku ostrołęckim w Skierniewicach, po ukończeniu której i zdaniu egzaminu podchorążego, w razie wojny mógł być powołany do służby w wojsku rosyjskim. Do tego w żadnym wypadku nie chciała dopuścić rodzina. W tym celu w grudniu 1907 r. matka Włodzimierza przyjechała do Warszawy, uzyskując widzenie z synem (otrzymał trzydniowy urlop). Za sumę 1000 rubli lekarz przeprowadził mu małą operację, uszkadzając nieznacznie błonę bębenkową. Następna komisja wojskowo-lekrska uznała u Włodzimierza niezdolność do służby wojskowej, potwierdzoną „białym biletem”. 12 stycznia 1908 roku był już w Warszawie i odjeżdżał do Anińska jako cywil. Miesiąc wcześniej zmarła matka Włodzimierza. Bardzo to przeżył, dla ukojenia bólu rozpoczął intensywne obcowanie z przyrodą, tułając się po lasach samotnie przez kilka tygodni. Niektóre dni poświęcał zajmowaniu się administracją majątku anińskiego prowadząc kasę i buchalterię. W maju przyjechał do Anińska kolega Włodzimierza z Rygi Jurek Hawelke, który przywiózł ze sobą aparat fotograficzny. Wędrując po lasach robili wiele zdjęć. Już wtedy zapełniał album niecodziennymi zdjęciami przedstawiającymi „cuda przyrody”. Jesienią 1908 roku rozpoczął studia w Akademii Rolniczej w Taborze (Czechy). W czasie studiów organizował sobie wycieczki do krajów Europy Zachodniej. Był w Berlinie, Monachium, Paryżu, Nicei, Brytanii, Belgii, Danii i Szwajcarii. W wolne dni od wykładów bywał w Wiedniu, gdzie spotykał się z Józiem Woyniłowiczem. Wyjeżdżając w okolice Wiednia poznawali tamtejszą faunę i florę. Spędzone pierwsze po latach nieobecności wakacje w Anińsku w 1909 roku obfitowały w wielkie przygody myśliwskie, tu za pomocą Bojara Spirydona upolował drugiego niedźwiedzia. Studia w Taborze ukończył w 1910 roku. Rok później zawarł pierwsze małżeństwo z Ludwiką Lohman. Z tego małżeństwa urodził się syn Andrzej (w 1913 r.), który zmarł w 1981 roku w Nowym Targu. Kiedy wybuchła I wojna światowa zapisał się do Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny, które w roku 1916 delegowało go do Turkiestanu celem zwiedzenia i skontrolowania jeńców polskiego obozu w carskim majątku Murgab. Po wypełnieniu zadania i powrocie do kraju oraz przesłaniu szczegółowego raportu władzom Towarzystwa wyjechał do Aschabadu. Tam zapoznał się z dyrektorem tamtejszego Muzeum Przyrodniczego – Stanisławem Bilikiewiczem, przyrodnikiem a wcześniej profesorem Uniwersytetu w Kazaniu. Ten znając zamiłowania łowieckie Korsaka namówił go na 6-tygodniową wyprawę myśliwską w góry północnej Persji (obecnie Iran). Polował tam na barany argali, na indyki górskie, koziorożce bezrogowe, spotkał się nawet oko w oko z lampartem. Z tej przygody wrócił do Aschabadu w styczniu 1917 roku. Przekazane relacje ze spotkanej tam fauny i flory upewnił przyrodnika Bilikiewicza i myśliwego Korsaka do przeprowadzenia wielkiej przyrodniczo-myśliwskiej wyprawy w mało znane góry Dorwazu. Wyruszyli na wyprawę 10 marca 1917 r. w dość licznej obsadzie uczestników. Wyprawa trwała prawie siedem miesięcy. Powrócili do Aschabadu w końcu października 1917 r.. Wtedy dowiedzieli się o wybuchu rewolucji październikowej. Przebieg wyprawy i zdobyte doświadczenia opisał Korsak w książce pt. „Ku indyjskiej rubieży”. ^ Korsak myśliwy Życiową pasją Korsaka było myślistwo, do którego uprawiania miał idealne warunki. Majątek Anińsk liczył 6000 ha w tym ¾ powierzchni to lasy i knieje, które od szóstego roku życia przemierzał Korsak. Pierwszą wiedzę o myślistwie brał wprost z lasu, pod umiejętnym kierunkiem Jundziłła, wytrawnego myśliwego, mieszkańca puszczy, żyjącego z darów lasu. To on uczył Korsaka, jak podpatrywać zwierzęta, pokazał Włodzimierzowi jak zrobić wabik z kory brzozowej lub z wystruganego pióra ze skrzydła sowy do przywoływania ptaków, jak odróżnić głos przyrody, trop zwierzyny i cichego podchodzenia do upatrzonych okazów. Namiętność myśliwska łączyła się od początku z umiłowaniem przyrody i jej pięknem. Zaczął polować mając 11 lat. Wtedy ojciec pozwolił mu używać swojej dubeltówki, z niej to upolował w 1897 roku pierwsze swoje trofeum – zająca bielaka. Z tą dubeltówką w towarzystwie Jundziłła wybrał się na głuszce, gdzie Jundziłł uczył go ostrożnych ruchów w nieprzebytych gęstwinach i cierpliwości w długich oczekiwaniach. Potem sztukę myśliwską doskonalił przez długie lata. W 1898 roku za zaoszczędzone pieniądze kupił Włodzimierz używaną dwururkę, z któreą zaproszony przez Józia Woyniłowicza na Polesie upolował pierwszego grubego zwierza – odyńca. Następne oszczędności pozwoliły mu w 1903 r. zakupić kurkową trójlufkę na ołowiane kule, to z nią upolował w Puszczy osińskiej pierwszego swojego niedźwiedzia a w rok później pierwszego łosia. Od 22 roku życia co raz częściej zamieniał Korsak strzelbę na aparat fotograficzny, pióro i kredki. Fotografował zwierzęta, ptaki, drzewa i rzadkie okazy przyrody, które następnie opisywał w swoich książkach. Z czasem stał się Włodzimierz Korsak autorytetem i ekspertem w dziedzinie łowiectwa i ochrony przyrody. W łowiectwie odnajdował Korsak także wyższe wartości, jak kontakt z przyrodą, wytrwałość, cierpliwość i hart ducha. Za swoją pracę na polu łowiectwa otrzymał najwyższe odznaczenie łowieckie – „Złom”, przyznany mu przez Polski Związek Stowarzyszeń Łowieckich w 1936 r.. ^ Korsak w Warszawie Po rewolucji październikowej w 1917 roku skonfiskowano Korsakom majątek Anińsk. Włodzimierz Korsak w 1918 roku osiadł na stałe w Warszawie podejmując prace zarobkowe, najpierw w Banku dla Handlu i Przemysłu, potem w Wojskowym Instytucie Geograficznym, wreszcie w Ministerstwie Lasów i Dóbr Państwowych. W 1922 roku wydał pierwszą swoją książkę pt. „Rok myśliwego” – rzecz dla myśliwych i miłośników przyrody; pisał ją trzy lata. W tym samym roku wydał drugą swoją książkę – „Na tropie przyrody”. I jak przypuszczać należy, obie te książki wpłynęły na dalszy bieg jego kariery, bowiem w 1923 roku Ministerstwo Lasów i Dóbr Państwowych powierzyło mu stanowisko łowczego w lasach państwowych całego kraju. Był to najszczęśliwszy okres w jego życiu. Robił to, na czym się znał i kochał. Ale funkcję tę pełnił tylko dwa lata. 4 września 1925 roku otrzymał pismo od ministra Janickiego zwalniające go z pełnionego stanowiska. Było to dla Korsaka wielkim zaskoczeniem, bowiem w marcu tego samego roku Komisja Kwalifikacyjna Departamentu Ministerstwa Rolnictwa i Dóbr Państwowych oceniła jego kwalifikacje i przeprowadzoną pracę na „dobrze”. Korsak bardzo to przeżył, fizycznie i psychicznie. Opuszczenie Warszawy dla Korsaka było bardzo bolesne. Tu pracował w zawodzie sobie znanym i lubianym, tu prowadził ożywione życie towarzyskie, dzięki któremu poznał wielu ciekawych ludzi jak np..: Franciszka Ejsmonda – ówczesnego prezesa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, Stefana Żeromskiego, Juliusza Ejsmonda – poetę, Mieczysława Frenklina – aktora komediowego, Józefa Gieysztora – seniora łowiectwa, jego syna Władysława Gieysztora, Wacława Malczewskiego – zapalonego myśliwego oraz wiele innych znakomitości spotykanych na przyjęciach czwartkowych organizowanych przez Franciszka Ejsmonda. ^ Korsak na Polesiu Nie wiedział Korsak, co z sobą zrobić, przyszedł mu z pomocą niezawodny przyjaciel – Józio Woyniłowicz. Zaproponował Korsakom miejsce w swoim folwarku – Kuncowszczyźnie, dokąd ostatecznie przeprowadzili się w maju 1926 roku. Pracę podjął w dobrach Jarosława Potockiego, w nadleśnictwie Rzepiechów-Chotoczynie. Nie była to praca, która dawałaby mu zadowolenie, zajmował się likwidacją serwitutów chłopskich – nie mógł w niej wykorzystać swojej wiedzy i doświadczenia. Jesienią 1928 r. zwrócił się pismem do Dyrekcji Lasów Państwowych w Wilnie z prośbą o przyjęcie go do pracy w charakterze łowczego. Jakaż była jego radość, gdy w krótkim czasie otrzymał odpowiedź. Do końca 1928 roku uporządkował sprawę pracy w nadleśnictwie Rzepiechów-Chotynicze a od 1 stycznia 1928 r. przeniósł się wraz z rodziną do Wilna. ^ Korsak w Wilnie W Wilnie zabrał się z entuzjazmem do pracy, spotkał tam wielu znajomych spośród kresowego ziemiaństwa. Szybko włączył się w nurt życia kulturalnego, nawiązując znajomości z osobistościami nadającymi ton życia w Wilnie, z literatami, malarzami i ludźmi nauki. Uczestniczył w „Środach literackich” organizowanych przez redakcję „Słowa Polskiego” i „Przeglądu Tygodniowego” - prezentując na tych spotkaniach rozdziały najnowszych swoich prac. Zapoznawał się z piękną i dziką okolicą, otaczającą mało znane wówczas jezioro Narocz, które później stało się miejscem badań Uniwersytetu Wileńskiego. Podczas badań Puszczy Rudnickiej naliczył tam około 40 łosi, które już wtedy postanowił otoczyć ochroną. Uzyskał zgodę Ministerstwa Rolnictwa i Dóbr Państwowych w Warszawie i wybudował domek myśliwski oraz gajówkę w Puszczy Rudnickiej, nadając im nazwę „Sendkow”. Do Sendkowa co rok od 1930 r. przyjeżdżał na wczasy i łowy prezydent Józef Mościcki, gościli tam Melchior Wańkowicz i Leopold Pomarnacki a w zimie 1938/39 r. polowali w Sendkowie Holendrzy. Wybuch II wojny światowej przerwał jego działania na rzecz ochrony przyrody. Pozbawiony pracy zawodowej zaczął zarabiać na życie malowaniem obrazów. W lutym 1941 roku został aresztowany przez Rosjan i osadzony w więzieniu na Łukiszkach. Po zaatakowaniu Wilna przez Niemców, w dniu 23 czerwca 1941 r. Rosjanie załadowali więźniów do wagonów z zamiarem ewakuacji na Syberię. Zabrakło jednak lokomotywy i wagon, w którym przebywał wraz z współwięźniami Korsak został na miejscu. Następnego dnia kolejarze – Polacy uwolnili więźniów. Korsak w Wilnie przebywał do końca wojny. ^ Korsak w Gorzowie Po zakończeniu II wojny światowej Korsakowie, jak wielu innych Polaków, zdecydowali się wyjechać do Polski na tzw. ziemie odzyskane. 7 lipca 1945 r. dotarli do Gorzowa. Pierwszą noc spędzili w pokoju gościnnym. 8 lipca szukali mieszkania i wybrali je przy ul. Słowackiego 1/6, a już 9 lipca Włodzimierz Korsak podjął pracę w Dyrekcji Lasów Państwowych w Gorzowie Wlkp. z legitymacją służbową nr 9. Dyrektor Górski był już powiadomiony o przybyciu Korsaka, którego znał z pracy w Wilnie. Powierzył mu stanowisko instruktora technicznego w Biurze Zagospodarowania Lasu. Nie była to jednak praca biurowa. Korsak objeżdżał nadleśnictwa, obsadzał gajowych, inwentaryzował zwierzostan. Znów był w swoim żywiole, znów mógł robić to, na czym się znał. Znów włączył się w nurt życia społecznego i towarzyskiego. Tak jak w Wilnie uczestniczył w „Środach literackich”, organizowanych przez prezesa Polskiego Związku Zachodniego Edmunda Grudzińskiego. Był tam jedynym literatem, który na spotkaniach prezentował fragmenty swoich książek, opowiadał o pięknie puszcz białoruskich i wileńskich oraz o najnowszych spostrzeżeniach przyrodniczych na Ziemi Lubuskiej. 27-X-1945 r. Włodzimierz Korsak zorganizował Towarzystwo Łowieckie, prezesując mu 7 lat (do jego kasacji w 1953 r.). W miejsce Towarzystwa Łowieckiego powstała Powiatowa Rada Łowiecka, której również przewodniczył przez 10 lat. Z jego inicjatywy powstało 27 lipca 1947 r. pierwsze koło myśliwskie „Bory Lubuskie”. W 1957 roku powstała Liga Ochrony Przyrody, której został prezesem do 1969 roku. Formy ochrony przyrody, które zapoczątkował Korsak, wysoko ocenił Zarząd Główny w Warszawie przyznając mu Złotą Odznakę LOP. Po przejściu na emeryturę w 1949 roku nie pozostał bierny, nadal wędrował po lasach. Nadal utrzymywał kontakty z nadleśniczymi, którzy cenili każdą jego uwagę czy radę. Znany był z licznych spotkań autorskich z czytelnikami swoich książek pt. „Las mi powiedział”. Zmarł 23 września 1973 roku w Krakowie w Domu Spokojnej Starości. Władze miejskie doceniły i uhonorowały Jego aktywną działalność, sprowadzając prochy z Krakowa do Gorzowa. Od roku 1983 spoczywa w kwaterze zasłużonych dla kultury na cmentarzu komunalnym przy ul Żwirowej. Jego imię noszą szkoły w Gorzowie i Łupowie a także ulica i księgarnia w Gorzowie Wlkp. oraz rezerwat przyrody „Janie” koło Lubniewic. ^ Korsa pisarz Jest autorem 13 wydanych książek, wszystkie o tematyce przyrodniczej. Pierwsza z nich to: „Rok myśliwego” wydana w 1922 roku w Poznaniu. Była zarówno pierwszą polską encyklopedią myśliwską i pierwszym podręcznikiem łowiectwa. Autor mówi, że dał w niej najwięcej z siebie. Dziś mimo upływu lat i zmiany poglądów na biologię, na metody polowań i całego systemu łowieckiego, książka ta jest nadal poszukiwana. Druga książka - „Na tropach przyrody”, wydana również w Poznaniu w 1922 roku, zdobyła uznanie dzięki wielkim walorom dydaktycznym. Komisja Książek i Pomocy Szkolnych przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego poleciła ją do bibliotek szkolnych, szkół ogólnokształcących i seminariów nauczycielskich, o czym został zawiadomiony Włodzimierz Korsak pismem z dnia 10 maja 1922 roku. Następnie książki: „Venator”, „Cietrzew”, „Łoś w Polsce” i „Ku indyjskiej rubieży” – są to prace popularno – naukowe. Wysoką ocenę zyskała również książka „Puszcza Rudnicka” wydana w Warszawie w 1936 roku. Jest to monografia jednej z licznych puszcz kresowych, położonej o 30 km na południe od Wilna. Opowiada o cudach puszczy, o jej florze, faunie i krajobrazie zalecana nauczycielom, leśnikom i myśliwym. Jego dorobek to: Rok myśliwego – Poznań 1922 r. Na tropie przyrody – Poznań 1922 r. Ku indyjskiej rubieży – Poznań 1923 r. Venator – Warszawa 1923 r. Pieśń puszczy – Warszawa 1924 r. Z polskiej kniei (album rysunkowy) – Warszawa 1924 r. Cietrzew – Warszawa 1925 r. Łoś – Warszawa 1934 r. Dary lasu – Warszawa 1934 r. Puszcza Rudnicka – Lwów 1937 r. Leśne ognisko – Wilno 1939 r. Na tropach przyrody – Olsztyn 1962 r. Las mi powiedział – Zielona Góra 1969 r. Nie można nie wspomnieć o ostatniej książce – „Las mi powiedział”, wydanej w 1969 roku. Zawiera ona kompendium wiedzy przyrodniczej o Ziemi Lubuskiej. Jest to wiedza przekazana harcerzom w Lubniewicach w formie gawęd. Od roku 1959 członkiem Związku Literatów Polskich. Кто возьмется перевести?
translate: Valery пишет: Кто возьмется перевести? Гугл онлайн переводчик вам в помощь!... Или такой же шустрый в Яндексе!
Valery: Спасибо, капитан
консул: До конца 80х в середине деревни, на перекрестке лежал крест черного гранита (?) с могилы одного из Корсаков, дата смерти 185?, затем был увезен местным жителем на хозяйство. На дне озера - самолет (советский), на островке Ситка (маленьком), был незатейливый металлический крест, поставленный братом летчика. Усадьбу разгромили партизаны, подтянувшие 2-3 орудия в район аэродрома. Тогда же был уничтожен кирпичный завод в Цигельне. При налете партизан погибли 2 немца (рассказ участника). До войны в Аннинское можно было добраться от ж.д Опочка-Невель, через Залинево - старая аллея выходит прямо к особняку. Напротив деревни Петровины (на северном берегу) - нетронутое неолитическое городище 2тыс. Нынешний хозяин флигеля в парке вселился туда с подачи местных властей со скандалом и непотребно. Права его более чем сомнительны, равно как и польза от него в этом зачарованном месте. В озере, вдоль панского рога в 7-10м от берега много мореного дуба. Последний грецкий орех в парке погиб в 1984г.
Nell: консул , спасибо за информацию. Место и впрямь зачарованное. Если не искупаешься в двух озерах в Анненском, то считай лето даром прошло.
полная версия страницы