Форум » История и краеведение » Аннинское » Ответить
Аннинское
Clark: Уважаемые Себежане. Кто из вас распологает информацией о местечке Аннинское, бывшее имение Бакуниных, а позже Корсаков. Интересна любая информация.
Burning: Litops пишет: На мельничное происхождение этого знака наталкивают более поздние карты Отрицать не буду, мельница там действительно была. А вот насчёт значка - непонятка. Чёрный кружок с наклонённым крестом - и впрямь гибрид какой-то. А касаемо мельниц надо бы набрать список мельницам и винокурням.
Litops: Нашла. Это синагога (!):
Burning: Litops Нереально!!! Вообще получается: барин - католик, крестьяне - православные, а храм - синагога???
Litops: Burning Вот и я думаю - нереально. Скорее всего обозначен католический храм. Во всяком случае не православный точно.
Valery: Давайте еще раз разложим факты и гипотезы по полочкам Факты (как их я понимаю) (в двойных скобочках источник информации) 1. У моста слева (если смотреть от сегодняшней деревни) была католическая часовня ((по воспоминаниям)) 2. У моста справа было "промышленное предприятие". По воспоминаниям местных: "винный завод". На самом деле видимо мельница. ((по воспоминаниям)) 3. В центре деревни было захоронение Корсаков ((по воспоминаниям)) 4. Церкви на территории сегодняшнего Аннинска в начала ХХ века не было ((по воспоминаниям)) 5. В нищанском приходе существовала Аннинская церковь (в приходе было 3 церкви в Нище, на кладбище в Луково и Аннинская) ((документы епархии)) 6. Жители им. Аннинское приписаны к Себежскому приходу ((списки землевладельцев)) 7. В деревне Подгурье была церковь, не упоминаемая ни в каких документах. ((по воспоминаниям, и по картам 20-30-х годов)) 8. На месте сегодняшней деревни (в центре) была часовня ((Карта Шуберта)) Гипотезы. 1. Захоронение Корсаков юридически было часовней (поправьте меня дорогие католики (и не только), возможно это или нет?). На карте Шуберта обозначено нечто именно на месте захоронения. (кстати, я не помню, писал ли я где-то раньше об этом, но по свидетельствам местных жителей захоронения Корсаков было варварски уничтожено после переворота 17 года. При этом тела Корсаков были забальзамированными) 2. Аннинская церковь была в дер. Подгурье. 3. У моста была мельница. И слово "мук." обозначает мельницу у моста. (кстати, видимо, именно на этой мельнице мельником был дед А.Тарасенко)
Burning: Valery пишет: 2. У моста справа было "промышленное предприятие". По воспоминаниям местных: "винный завод". На самом деле видимо мельница. ((по воспоминаниям)) В Аннинске были мельницы, и, вероятно, винокурня. В ближайшее время размещу список мельниц. Выписка из "Ведомости о мукомольных мельницах в Витебской губернии": "В Себежском уезде... Ветряные. В имении Аннинском помещицы Корсаковой Число мельниц: 1 Число камней или поставов: 1 Количество вымалываемой муки в пудах: 18000 Куда сбывается мука и прочие продукты: На винокуренные заводы и собственные надобности владельцев. Действующие силою животных. В имении Аннинском помещицы Корсаковой Число мельниц: 1 Число камней или поставов: 1 Количество вымалываемой муки в пудах: 3600 Куда сбывается мука и прочие продукты: На винокуренные заводы и собственные надобности владельцев." ___________________ Памятная книжка Витебской губернии за 1865 год под ред. А.М.Сементовского
Litops: Valery пишет: 7. В деревне Подгурье была церковь, не упоминаемая ни в каких документах. ((по воспоминаниям, и по картам 20-30-х годов)) Ни на одной из имеющихся у меня карт (ГШ 25-28/37гг. 50-тыс.) в Подгурье нет обозначения церкви. НА Шуберете в центре имеется обозначение синагоги, что скорее всего свидетельствует о наличии храма, отличного от православного. Кстати, на карте 25-28 гг. Справа перед мостом обозначено не просто "мук.", а "пар.мук"... Могла быть мукомольня на паровом двигателе? В это время уже был сформирован совхоз Аннинское. А за мостом, к слову, была школа.
stanislaw: Захоронение Корсаков юридически было часовней (поправьте меня дорогие католики (и не только), возможно это или нет?). На развернутый ответ нет времени. Кратко - да.
Yatamara: stanislaw пишет: На развернутый ответ нет времени. Кратко - да. Нельзя ли поподробнее? Если я правильно поняла, на местах захоронения католиков никаких сооружений в виде часовни могло и не быть фактически?
stanislaw: Разумеется, могло не быть)) Как правило, и не бывало (и не бывает). При этом, если есть намогильные склепы - они могут использоваться как часовни, при этом даже получать официальный статус приходских часовен (с разрешения правящего епископа). Минимальное требование обычно - должно быть место для совершения Мессы (или, хотя бы, молитв). Но в практике часто бывало и не так (помещение меньше). Некоторые кладбищенские "каплицы" совсем небольшие. чтобы решать, нужны более подробные сведения о захоронении Корсаков (в т.ч., обмеры).
Valery: Если склеп мог считаться часовней, то скорее всего на карте Шуберта обозначен именно склеп-часовня, потому что место на карте и место захоронения совпадают. В Подгурье в напечатанном виде на карте действительно нет обозначения церкви, но она дорисована от руки, что строго говоря не является документом, а лишь еще одним свидетельским показанием. Но то что церковь была в Подгурье это несомненно (это утверждают все кто помнит довоенное время, об этом всегда и все рассказывали).
Yatamara: stanislaw? большое спасибо за разъяснение. Теперь многое стало понятным. Если можно такой вопрос: а что такое филии? Ни в одном словаре мне этого слова найти не удалось.
stanislaw: Filia - польское от "filiatio". В русскоязычном католическом узусе дореволюционного периода использовалось для обозначения приписной церкви, священник которой (филиалист) окормлял паству на определенной части приходской территории, при этом (как правило) не ведя метрических книг, а лишь передавая метрические сведения приходскому настоятелю, от которого зависел по ряду канонических моментов (их расписывать не стану). Тут ясная этимология: от латинского "filia" ("дочь": "O filii et filiae"! )))). "Дочерняя" церковь какого-либо конкретного прихода. При этом, могли быть и "филиальные каплицы". Но это - отдельная песня, смысл которой примерно тот же.) Сейчас "русскоязычный католических узус" изменился за отсутствием (фактическим) филиаций.
Litops: Valery А где она там могла находиться эта церковь? Сейчас там кругом поля непаханые с травою по шею.. Церковь обычно на возвышенности стояла.. ничего подобного там нет.
Valery: Мне всегда показывает мой отец, которому показывал его отец (которого по логике там крестили) на место слева когда вы входите (въезжаете) в Подгурье со стороны Аннинска. Напротив справа яблони. Я завтра могу уточнить. Но даже лучше по-моему спросить у stalker52006. Он в тех краях (вокруг Залинево) лучше ориетнируется
Litops: Valery Видели слева фундаментые камни, но решили, чот это отвал с поля или от дома, т.к камней было немного. Может весной туда еще съездим посмотрим. Может быть так, что церковь была построена в конце 30-х годов (и соответственно не попала на карты ГШ 37-го года), а в войну была посностью разрушена? Возможно кирпичи с нее были использованы немцами, иначе не может быть так, чтобы и место, где она стояла не сразу определишь. Или была деревянная, что более вероятно.
Bigord: Litops пишет: Может быть так, что церковь была построена в конце 30-х годов Litops, сильно сказано! В это время только рушили...К сожалению...Строить начали в конце 80-х... А все что рушили,сразу использовали в хозяйственных целях,кирпич в деревне и сейчас дефицит... Но,в деревнях(да и в малых городах) церкви каменные (здания) чаще всего физически не уничтожали,это не по-хозяйски,из них все выбрасывали(что-то попало в музеи),сбрасывали внешнюю атрибутику(кресты,колокола) и приспосабливали их к нуждам народного хозяйства... Склады,мастерские и даже библиотеки (в Пушгорах,например,у могилы А.Пушкина)...
Litops: Bigord Ну да.. в то время рушили. Тогда я не понимаю, почему ее нет ни на одной из трех (по времени) имеющихся у меня карт, да и в церковных записях, как я понимаю, об этом ни слова.
Valery: Если этот раздел еще читает katya , которая интересовалась Комаровым Мефодием Фомичем - посмотрите: http://sebezh.borda.ru/?1-12-0-00000059-000-0-0-1290204367, там Ваша родственница
katya: Спасибо, Valery! Я уже видела. Подскажите, а кто-нибудь смотрел Справочную книгу по Тверской епархии на 1915 год. Я нашла ее в каталоге Ленинки.
miamama: Катя! Как с Вами связаться?Меня зовут Людмила ,я правнучка Комарова Мефодия..Мой адрес:ludmila2002@inbox.ru Я очень надеюсь что Вы отзоветесь!
Valery: Возможно последний потомок аннинских Корсаков: Влодзимеж Корсак WŁODZIMIERZ http://www.pzl.gorzow.pl/bienkowski/korsak.html
Valery: Итак, не дождавшись труда Романа Чернова про Аннинск я в интернете накопал кое-каких интересных материалов. Жаль что никто не отреагировал, когда я нашел потомка Корсаков (тема в наших земляках) Еще раз тут размещу ссылку на биографию:http://www.pzl.gorzow.pl/bienkowski/korsak.html И теперь главное: статья про Аннинск в книге про имения ROMAN AFTANAZY DZIEJE REZYDENCJI NA DAWNYCH KRESACH RZECZYPOSPOLITEJ TOM 1 WOJ. MIŃSKIE, MŚCISŁAWSKIE, POŁOCKIE, WITEBSKIE WYD. OSSOLIŃSKICH, 1991 на странице 199-200. Учите польский:) (который ваши предки худо-бедно понимали):
Valery:
Valery: На странице 200 судя по-всему рисунок этого самого Влодзимежа Корсака
taralex: Спасибо, Валерий! Очень интересная информация и про Корсака и про Аннинск. Я тоже немного понимаю польский (как предки) Теперь стало понятно, откуда в Аннинском парке было столько экзотических деревьев. Это результат увлечения Влодзимежа Корсака лесным делом. Он обучался ему в чешском городке Табор, в котором мне случайно довелось быть. Так все в жизни переплетено... Кстати, в книге написано, что около древнего моста была юниатская часовня.
Litops: Полиглоты, опубликуйте перевод, интересно же =)
Valery: Присоединяюсь к просьбе Литопс, т.к мне понятно только общая фактическая сторона дела. Интересно что может быть и мой прадед, говоривший по-польски, как-то повлиял на увлечения Влодзимежа, поскольку он был садовником у Корсаков. Сейчас размещу сканы страниц про Юстьяново, Забелье.
taralex: Litops Valery Хорошо, постараюсь сделать перевод в ближайшие дни. Интересно что может быть и мой прадед, говоривший по-польски, как-то повлиял на увлечения Влодзимежа, поскольку он был садовником у Корсаков. Об этом пишет и сам Влодзимеж в свой автобиографии, что в отрочестве он чурался играть со сверстниками, а общался в основном с более старшими людьми, понимающими лес.
Valery: Может быть, мой прадед старше его на 22 года. И когда Влодзимежу было лет 10, то Стефан Антонович уже явно работал в Аннинске.
Valery:
Bigord: Валерию - привет и спасибо!!! http://www.nobility.by/forum/index.php?topic=1478.0 [BR]http://orda.of.by/_/books/aftanazy/tom_1/ [BR]http://orda.of.by/_/books/aftanazy/ - 1,2,3,4 тома 11-томника Романа Афтанази В конце (внизу) каждого списка - 2-3 КАРТЫ 11-томник Романа Афтанази (Roman AFTANAZY “Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej”, Wroclaw, Warszawa, Krakow, Gdansk, Lodz, ZAKLAD NARODOWY IMIENIA OSSOLINSKICH. Wydanie drugie przejrzane i uzupelnione.) - лучший печатный труд, описывающий дворцы и резиденции на всех землях, некогда принадлежавших Польше. К сожалению, даже в Польше он стал библиографической редкостью из-за того, что наводнение 1998 года полностью уничтожило складские запасы издательства «Zakladu Narodowego imienia Ossolinskich» во Вроцлаве. Даже в крупнейших библиотеках этого издания нет! В сетях оно тоже практически отсутствует. В ней представлен детальный рассказ об истории имений, дворцов, усадеб, парков, которые находились на территории современной, а также древней Польши. Tom 1. Wojewodztwa : minskie, mscislawskie, polockie, witebskie. [BR]http://forum.vgd.ru/post/480/31266/p719031.htm [BR]http://www.nobility.by/forum/index.php?topic=1478.0
Valery: Спасибо, Bigord! А че Вы раньше то не рассказали. Я только сегодня нашел. Получается, что в Себежском только Аннинск, все остальное Верхнедвинский или какой там вокруг Освеи?
Piotr: Na tropach przyrody - Włodzimierz Korsak Wspomnienia o Ziemii Siebieskiej oraz o Gminie Nieporotowskiej i pancernych bojarach XIII. NA BAGNACH. Od kilku dni myśliwi nasi wybierali się na błota Dołbużańskie, uparta jednak słota nie pozwalała na to przedsięwzięcie. Ósmego dnia dopiero koło południa chmury zaczęły się przecierać, zabłysło słonko, a niskie zwały obłoków, skłębione i rozrywane przez wiatr, uciekały szybko w dal. Ku wieczorowi niebo oczyściło się zupełnie, i chłopcy z przyjemnością wciągali w siebie rzeźkie, aromatyczne powietrze, oczyszczone z kurzu przez długotrwałe deszcze. - Jedziemy dziś na noc, chłopcy - rzekł pan Ksawery, siadając do wieczerzy. - Pani Teresa będzie łaskawa przygotować nam zapasy dla pięciu ludzi na dwa dni i spakować do większego koszyka. Pojedziemy dużym wozem drabiniastym , wymoszczonym sianem, tak by i psy wygodnie można było zabrać. - A czy to daleko, proszę pana? - pytał Stefan. Zgórą trzydzieści wiorst, za godzinę ruszamy, a na świtanie staniemy na miejscu i zaraz zabierzemy się do roboty. Jest tam wielka przestrzeń błotna, usiana siecią małych jeziorek, napoły zarośniętych różnem zielskiem. Bywa tam zawsze ogromna ilość wodnej i błotnej zwierzyny. 153 - Czy i Marsa weźmiemy, tatusiu? - Nie, główny cel naszej wyprawy to kaczki, na które z zasady wyżła brać nie należy, pójdą więc oba psy gończe, a Mars czekać będzie w domu swej kolei, która też niebawem nadejdzie, gdyż za dziesięć dni zaczniemy polowanie na cietrzewie. Punkt o dziewiątej zajechał przed ganek wielki, długi wóz, zaprzężony w parę małych koników, powożonych przez Jehora. Niebawem nadszedł z podwórza pan Ksawery, prowadząc psy na smyczy. Przyzwyczajone do jazdy końmi ogary z ochotą wskoczyły na wóz, myśliwi ulokowali się również, pół siedząc, pół leżąc na sianie. & nbsp; Miła była jazda. Blady zmierzch spływał już na ziemię, wóz dudnił głucho po równej drodze, to znów cichł prawie w piaszczystej kolei. Zabrali po drodze Wasila i jechali dalej, wprost na północ, szerokim traktem, wysadzanym staremi, nawpół uschłemi brzozami. Pociemniało niebo, wiatr ucichł zupełnie, a na zachodzie świeciła jeszcze późno w noc rumiana zorza wieczorna. Na jej tle odcinały się wyraźnie kontury dachów mijanych chałup i drzew przydrożnych, ludzie po wsiach spali już, gdzie niegdzie z podwórza odzywało się senne poszczekiwanie psów. Mijali śpiące ciemne wioski, przecinali laski sosnowe, tchnące żywicznym ciepłe, i kwieciste, pachnące łąki. Równym, miarowym truchtem biegły koniki, Jehor drzemał i kiwał się na koźle, psy spały zwinięte w kłębek. Myśli chłopców płynęły spokojnie i równo, jak prosta, wytknięta przed nimi droga, przerywane tylko od czasu do czasu przez nadlatujące na kształt lekkich, szarych obłoków, senne wizje, mroczące umysł i unoszące w zaświaty. Druga dochodziła, gdy nareszcie dojechali do małej wioseczki, położonej na brzegu wielkiego błota, i zatrzymali się u znajomego gospodarza. * * * Przez obficie zroszoną trawę szli cichaczem nasi myśliwi, prowadząc psy na smyczy, i schodzić zaczęli po pochyłości ku błotom. Wschód jaśniał wyraźnie, krzaki na bliskiem już błocie rysowały się miękkiemi konturami w przesiąkłem nocną wilgocią powietrzu. Gdzieś daleko w zbożach dzwoniła dźwięcznie przepiórka *), we wsi na różne tony piały koguty, i cudownie było iść przez bujne, pachnące trawy o tej czarownej godzinie schyłku nocy w chwili narodzin dnia, niosącego światło, ciepło i szczęście. Po moczarze posuwali się myśliwi wolniej, wymijając kępy olszyn i kierując się ku najbliższemu jeziorku. Tu psy spuszczone zostały ze smyczy, i polowanie się rozpoczęło. Jeziorko było zarosłe trzciną i roślinami wodnemi. Jehor wsiadł w małe czółenko i płynął, odpychając się długą żerdzią, od czasu do czasu zaś łomotał nią po trzcinach, wypłaszając z nich wszelkie żywe stworzenie. Od razu prawie trafiono na dwa stadka kaczek, jedno - krzyżówek kłapaczy, ________________________________________ *) Coturnix coturnix L. 155 pomiędzy któremi psy, nieznane dla nich potwory, szerzyć zaczęły popłoch okrutny, a drugie lotnych już cyranek, które zerwały się gromadą z czystej wody i odleciały wdal. Kilka strzałów rozległo się w ciszy rannej, a biały dym słał się nisko gęstym obłokiem, powoli spędzany wbok przez leciutki ciągnący od wschodu powiew. Każdy myśliwy miał najzupełniejszą swobodę działania: mógł albo pilnować brzegu jeziorka, albo też puścić się samopas w gęste nadbrzeżne trawy, krzaki i oczerety, w których też nie brakło zwierzyny. Stefan właśnie wystrzelił bez skutku do przelatującej wysoko kaczki, gdy wprost przed nim z gęstych krzaków porwał się duży ptak niezgrabny, odleciał machając usilnie skrzydłami i siadł o paręset kroków. Chłopak puścił się za nim. Skacząc z kępy na kępę, to znów brnąc po kolana w wodzie i błocie, przedostał się na nikły, rozlewny strumyk i ze strzelbą gotową do strzału przeszukiwać począł upatrzoną połać krzaków. Ptaka jednak nie było, więc zniechęcony zwrócił się wbok, dążąc ku krańcowi jeziorka, gdy raptem, wypłoszony tym nagłym ruchem ptak porwał się znowu. Stefan dojrzał wyraźnie długą szyję i wiszące niezgrabnie nogi, złożył się szybko i strzelił. Ptak spadł. Skoczył chłopak ku niemu. Odnalazł z łatwością miejsce , nad którem unosiło się jeszcze i chybotało w powietrzu kilkanaście lekkich lak puch piórek, i podniósł ciekawą zdobycz. Był to duży ptak, wielkością i kształtem zbliżony do czapli, koloru płowego w ciemno-bronzowe centki i prążki. Wydłużona niezmiernie szyja porosła była długiemi piórami, tworzącemi ku piersi jakby grzywę, a przysadkowate nogi były szaro - zielonkawe. Bąk. Nadszedł pan Ksawery i objaśnił że jest to bąk *), należący do rodziny czapel. - Wydawany na wiosnę - mówił - przez siedzącego na ziemi w trzcinach ptaka przeciągły głos słychać na pięć, sześć wiorst, zbliska zaś wydaje się on słaby, niewyraźny i brzmi inaczej. Latając nocami, krzyczy też bąk krótko i chrapliwie, głosem przypominającym trochę lisa. Nie jest on ani szkodliwym ani pożytecznym, i gruncie rzeczy strzelać go nie należy, gdyż i do jedzenia jest niezdatny. Nic jednak to nie szkodzi, Stefku, żeś go zabił, gdyż może go wypchamy, a przy tem masz sposobność obejrzeć ptaka niezbyt często spotykanego. Błoto Dołbużańskie rzeczywiście obfitowało w zwierzynę. Zdaleka widać było liczne stada kaczek, ________________________________________ *) Botaurus stellaris L. 157 które zerwały się przestraszone hukiem strzałów i zataczały kręgi, latały świszcząc kuliki to pojedyńczo to małemi stadkami, a nad pobliskim jeziorkiem, ku któremu właśnie dążyli nasi myśliwi, chybotały się jakieś lekkie, zgrabne białawe ptaki, które też uwagę chłopców zwróciły na siebie. - Nie marnujcie, chłopcy, naboi i nie strzelajcie do tych rybołówek, gdyż nie są one nawet zwierzyną. Mięso ich niejadalne, zresztą i wielkość ich jest o połowę mniejsza niż się wydaje, nie przenosi wzrostu szpaka. Wszystkie rybołówki i pokrewne im mewy mają niepomiernie wielkie i długie w stosunku do wagi ciała skrzydła, które jednak z powodu wąskości nie dozwalają ptakowi płynąć bez ruchu w powietrzu, jak to n.p. czynią orły i bociany. Tu, jeśli się przyjrzycie, rozróżnicie dwa gatunki rybołówek: jedne większe *), jaśniejsze, z czarnym łebkiem i czerwonymi łapkami i dziobem trafiają się też i nad czystemi jeziorami, podczas gdy te mniejsze **) ciemnoszare z prawie czarnym grzbietem trzymają się wyłącznie takich błotnistych, małodostępnych moczarów. Głos obu gatunków niemiły, ostry i skrzypiący - A mew niema tu, proszę pana? - Mewy ***) trzymają się większych wód, lęgąc się nad wielkiemi piaszczystemi jeziorami. Jesienią na przelotach spotkać można liczne ich stada, ________________________________________ *) Sterna hirundo L. **) Hydrochelidon nigra L. ***) Mewa pospolita Larus canus, Brünn. 158 i wówczas gęsto obsiadają łąki i pola, szukając pokarmu, albo białym pokrowcem zaścielają powierzchnię wody. Czasem znów widzieć można wielką mewę morską*) o dwułokciowych skrzydłach i ciemnobrunatnym grzbiecie, zalatującą jednak rzadko, przeważnie na wiosnę. W pewnym miejscu błota, zrzadka porosłem pojedyńczemi karłowatemi olszynami, zaczęły się przed myśliwymi porywać kszyki; tu więc pan Ksawery wyciągnął wszystkich w linję prostą, i tak posuwać się zaczęli , płosząc po drodze ptaki, zrywające się pojedyńczo lub parami. Liczne strzały zabrzmiały. Lecz mimo ładunków z cienkim śrutem chłopcy rady dać nie mogli z bystrymi przedstawicielami bekasiego rodu. AA właśnie słońce wychyliło z poza dalekich lasów swą twarz ognistą, przeszywając włóczniami złotych promieni lekkie opary i białe dymy prochowe. Stefan zmrużył mimowoli oczy pod tą promienną pieszczotą, zachwycając się jednocześnie świeżym kolorytem traw zroszonych. Właśnie mijał parę olchowych drzewek i o mało nie krzyknął za zdumienia. Nawprost niego błyszczała cudowna świetlna gwiazda, migocąc różnobarwnemi skrami. Powoli zbliżał się chłopak do zachwycającego zjawiska, grającego wszystkimi kolorami tęczy. Pomiędzy dwiema bliskiemi sobie olszynami rozpięta była misterna pajęczyna, niby kuta ze srebra siatka, a w każdem oku błyszczał i migotał drogocenny klejnot- 159 - kropelka rannej rosy, łamiąca w sobie światło dzienne. Długą chwilę stał Stefan jak przykuty, z oczami utkwionemi w ten cud przyrody, lecz wkrótce powróciła świadomość chwili i chłopak poskoczył szybko naprzód, by dopędzić towarzyszy, którzy go wyprzedzili. Szedł teraz obok pana Ksawerego i widział dokładnie jak ten w chwili zrywania się kszyka składał się jak równo, maszynowym ruchem poruszała się broń w pewnym jego ręku, jak jednocześnie z dotknięciem kolby do ramienia buchał strzał i jak niechybnie szybki ptak błyskał w słońcu białym brzuszkiem w śmiertelnym upadku. - Spokoju! więcej spokoju! - wzdychał chłopiec, siłą woli starając się zapanować nad drżeniem rąk. Oto znów zerwał się przed nim kszyk, tym razem widać młody, gdyż leciał wolno na niewprawnych jeszcze skrzydłach. Pohamował Stefan pierwszy impuls szybkiego strzału, wziął na cel dokładnie, strzelił, i kszyk wykręcił się jakoś bokiem, krzywo spłynął ku ziemi i znikł w trawie. Rzucił się nasz myśliwy w to miejsce i szukać zaczął. - Masz nareszcie jednego - ozwał się, podchodząc pan Ksawery - tu spadł koło tego krzaczka, nie tam, gdzie szukasz. O, jest, ale tylko zbarczony, trzeba go dobić. 160 To mówiąc, wziął pan Ksawery ptaka i dwukrotnie tyłem głowy uderzył o grzbiet kolby. - Masz, schowaj do siatki, a pamiętaj i nadal strzelać spokojnie i nie śpieszyć się, zwłaszcza do kszyka, który po zerwaniu się robi wprawdzie kilka ruchów na boki, utrudniających strzał, ale później leci prosto. Skończyła się rzadka olszyna, za nią zaś ciągnęło się błoto bardziej rzadkie. Wysokie kępy porosłe gęstą ostrą trawą, pochyloną równo w jednym kierunku. Miejscami woda chlupotała pod nogami, które też więzły w czarnem, lepkiem błocie. Tu przed myśliwymi rwać się zaczęły kaczki. Ciężkie krzyżówki zrywały się z przeraźliwem kwakaniem, to znów ukazywały się śmigłe cyranki. Chłopcy strzelali dużo i z powodzeniem, walił też Wasil ze swej starej pistonówki, sypiąc na błoto garściami płonących pakuł, któremi po każdym strzale przybijał nabój w lufie, stukając dźwięcznie stemplem. - Nim póki ja swoją armatę nabiję, panicz dziesięć razy wystrzelisz - mówił, uśmiechając się, do Stefana - ale taki i dla mnie kaczek jeszcze chwyci. Przy małem jeziorku, zupełnie zarosłem trzciną, porwały się z pod psa cztery kaczki. Grześ był najbliżej, strzelił i dwie spadły. Jedną chłopiec podniósł, a drugą pies wyniósł z wody. Różniły się one znacznie od wszystkich zabitych dotychczas, wielkości cyranki, głowy miały jednak większe, a zwłaszcza ogromne szerokie dzioby. 161 Pan Ksawery, zapytany, objaśnił, że są to tak zwane kaczki łyżkodziobe*), zamieszkujące strefy bardziej południowe. - U nas trafiają się one rzadko i to w miejscach mało dostępnych i dzikich. Ten egzemplarz z błękitnemi skrzydłami to samczyk, który jest nadzwyczaj barwny na wiosnę, a teraz właśnie zaczyna dostawać tego świeżego upierzenia, podczas gdy samiczka pozostaje szarą i niepozorną na całe życie. Słońce wzbijało się tymczasem coraz wyżej, wypijając rosę i susząc trawy, i wreszcie dosięgło najwyższego punktu, wskazując południe. Nasi myśliwi od godziny wypoczywali już na małej lesistej wysepce, blisko wschodniego brzegu błota. Posilili się i teraz niektórzy drzemali, inni gawędzili, leżąc na piaszczystym, porosłym wrzosem pagórku. Pobrzeżne lasy były dość rzadkie i jakby wycięte. Zwrócił na to uwagę Grześ. - Słusznieś to zauważył - odparł pan Ksawery - lasy te należą do całej gminy i dlatego mocno są przez włościan przetrzebione. Historja tej gminy jest dość ciekawa. Tu na pograniczu Rzeczypospolitej i Rosji dzicz była dawniej okrutna. Atoli nie wstrzymywało to najazdów rosyjskich na ziemie polskie. Król Stefan Batory, znudzony tem ciągłem szarpaniem granic, sprowadził tu z południa Kozaków i nadał im na własność cały pas graniczny na szerokość czterech mil, wraz ze specjalnemi przywilejami i tytułem "pancernych bojarów". ________________________________________ Na tropie przyrody. 11 162 Ziemie te dotychczas są w posiadaniu potomków owych Kozaków, i w dwóch gminach pogranicznych niema ani jednego majątku prywatnego. Kozacy przez szereg lat zleli się z miejscową białoruską ludnością, zachowując jednak niekiedy pewne odrębne cechy i właściwości mowy. Główna gmina nosi obecnie nazwę Nieporotowskiej, a to dlatego, że mieszkańcy byli wolni od pańszczyzny i nie podlegali biciu *). Lasy te noszą również popularną nazwę "kozackich". Jest niedaleko miejscowość zwana "Krasny pień". Legenda opiewa, że odbył się tam sąd królewski nad zdrajcą i szpiegiem. Było to w czasie pochodu pskowskiego. Złapany zdrajca, sądzony był osobiście przez króla, dla którego ścięto olbrzymią sosnę i pień jej przykryto czerwonym suknem. Na pniu tym jak na tronie zasiadł król i sądził. Znałem starego bojara, który mi dokładnie ze słów przodków opowiadał, a prócz tego s wielką chlubą pokazywał chowane w sekrecie przed rosyjskimi władzami stare dokumenty z nadaniami pieczęcią królewska. Dotychczas też mają się "pancerni bojarzy" za coś lepszego od rdzennej miejscowej ludności i patrzą na nią z niejaką pogardą. Chłopcy słuchali z chciwością ciekawego opowiadania, a potem, zmęczeni po niespanej nocy, zasnęli tak mocno, że Wasil budzić ich musiał przed drugą częścią polowania. teraz mieli się zbliżyć , o ile się da, do największego jeziora, zwanego "Dziemienno". ________________________________________ *) "Porot" - po białorusku i rosyjsku znaczy bić w skórę. 163 Nie było to rzeczą łatwą: szeroki pas pobrzeża, zarosły krzakami łozy, trzcina i zielskiem, był grząski i niedostępny. Zdradzieckie pławuny*) zagłębiały się znienacka pod ciężarem człowieka i tonęły, cienka warstwa błota chybotała się i przerywała za lada krokiem, otwierając złowrogą głębię. Wasil z Jehorem i psami na smyczy udali się wbok, aby okrążyć jezioro, a nasi myśliwi posuwali się zwolna wzdłuż brzegu, w pewnej od niego odległości. - Stań tu, Stefku - rzekł pan Ksawery - schowaj się za krzakiem i zwracaj uwagę na jezioro. Wasil ma wystrzelić, jak tylko dotrze do tamtego cypla, potem zaś puści psy, a o ile na rzeczułce znajdzie się czółenko, to Jehor postara się dotrzeć niem aż do jeziora i zwierzynę stamtąd wypłaszać. O dwieście kroków od Stefka stanął Grześ, a pan Ksawery poszedł jeszcze dalej. - Pamiętaj, Grzesiu - rzekł na odchodnem do syna - nie strzelaj do kaczek na sztych, ale zawsze ztyłu, gdyż choćbyś nawet zabił, to tu w tej gęstwinie przed tobą niepodobnaby jej znaleźć. Grześ stał i czekał, czas mu się dłużył, a niecierpliwość łowiecka nie pozwalała n swobodne zachwycanie się cudownem letniem popołudniem. Wreszcie w sennej ciszy , wypełnionej tylko cichym brzękiem muszek błotnych, ozwał się daleki wystrzał i wsiąkł bez echa w moczary. ________________________________________ *) Pływające po rzadkiem błocie oderwane części trawiastego kożucha. Ręka spoczęła na gotowej do strzału broni, a oczy badały pilnie horyzont. I oto po chwili przez gałęzie łoziny dostrzegł Grześ parę dużych ptaków, lecących nisko, trochę naukos. Równo i poważnie machając skrzydłami, zbliżały się szybko i po pewnej chwili do uszu chłopca doszło wyraźne ciche skrzypienie lotek. Z trudem hamując drżenie rąk, Grześ wycelował do pierwszej sztuki i pociągnął za cyngiel. Strzał huknął, posypały się pióra, lecz ptak leciał dalej, a więc - z drugiej lufy! Strzał znów, i o szczęście! ptak lepiej snać trafiony zwinął się w locie i ciężko plusnął w błotną wodę. Druga zaś sztuka, zwrócona wbok po strzale, naleciała na pana Ksawerego i zrzucona została z powietrznej grogi. Grześ podszedł do swej zdobyczy, leżącej nieruchomo w trawie. Niebardzo zdawał sobie sprawę do czego strzelał, teraz jednak poznał w niej od razu gęś dziką. Oglądając ją z ciekawością, wrócił na swoje stanowisko, a tymczasem znów naleciało z jeziora stadko kaczek; widać dojrzały idącego chłopca, gdyż falisty ruchem skręciły wbok, mijając stanowisko Stefana. Ten strzelił z obu luf, ale bez skutku. Wystrzelili nasi myśliwi kilka razy do przelatujących kaczek, te jednak, płoszone zdala, szły już przeważnie tak wysoko, że dosięgnąć ich było nie podobna, wkrótce też zjawił się pan Ksawery i, zabrawszy chłopców, poszedł zpowrotem wydeptanym przed paru godzinami szlakiem. 165 - Cenną i rzadką mamy zdobycz - ozwał się po chwili - jest to gatunek gęsi, zwany gęgawą*), jedyny trafiający się u nas latem. Lęgną się one miejscami na bardzo niedostępnych, głuchych i odludnych błotach, jednak wypadki lęgu w granicach dawnej Polski są bardzo rzadkie. Młode sztuki rozpoczynają życie rodzinne i zakładają gniazda dopiero w trzecim roku życia, a całe uprzednie lato spędzają w małych stadkach, koczując i zalatując w miejsca odległe. Takim sposobem zabłąkała się zapewne ta parka aż do nas. Natomiast na wiosennym, a zwłaszcza jesiennym przelocie trafiają się gęsi na całym obszarze Polski, często w dużych ilościach, a przytem w kilku gatunkach, z których, oprócz gęgawy, znana jest najbardziej gęś polna**) i odmiana jej, gęś zbożowa***), lęgnące się na tundrach północy. Są to gęsi równie wielkie, jak i ta gęgawa, która jest przodkinią naszych gęsi domowych. - Ot jakie sztuki popadły się - rzekł Wasil, który właśnie nadszedł z za jeziora wraz z Jehorem - i tłuste takie, dziesięć kaczek warta każda. - I ja, Wasilu, jedną zabiłem - nie wytrzymał Grześ. - Dobrze, paniczeńku, dzielnie, musi i łatwiej w nią trafić, jak do tego bekasiego paskudztwa, co to nic w nim niema, jeden tylko dziób sterczy. Odezwała się w starym wrodzona chłopska pogarda dla drobnej zwierzyny. ________________________________________ *) Anser anser L. **) Anser fabalis Lath. *** Anser fabakis arvensis Naum. 166 - Na jesiennych przelotach - mówił dalej pan Ksawery - spotkać też można i małe gąski z rodziny bernikli. niektóre z nich zaledwie przerastające wzrostem krzyżówkę, naprzykład syberyjskie gąski białoczelne*), przelatujące u nas niekiedy we wrześniu i napełniające ciszę chłodnej, jesiennej, księżycowej nocy swym perlistym głosikiem, tak czystym i dźwięcznym, że porównać go można tylko do srebrnych dzwoneczków. Gęś spadająca. Głos ten jest dziwnie pociągający, robi na mnie zawsze silne wrażenie i wprawia w specjalny nastrój. Przed oczami staje mi wówczas bezbrzeżna tundra północna z nisko nawisłemi mlecznemi chmurami wczesnej wiosny; ponura i dzika, a jednak tak ukochana ojczyzna małego ptaszka, ________________________________________ *) Anser brachyrhynchus, Baill. 167 ogłaszana srebrzystym głosem zakochanej parki i dalekim szumem fal wolnego już od lodów oceanu... A tymczasem wieczór się zbliżał i ukośne, zaróżowione promienie słońca odbijały się jak w lustrze w gładkiej szybie niewielkiego jeziorka, ku któremu zkolei podchodzili nasi myśliwi. Zmęczone psy szły wolno, zaglądając od niechcenia do pobliskich krzaków. Chłopcy podeszli do samej wody, obrzeżonej zielonym tatarakiem. Raptem psy rzuciły się naprzód i z trzciny wyleciały dwa czarne ptaki. Szybko bijąc skrzydłami, oderwały z wysiłkiem ciężkie ciała od powierzchni wody. Chłopcy strzelili razem, tak że oba wystrzały rozległy się jednocześnie, zlewając się w jeden huk, i oba ptaki ciężko plusnęły w wodę. Za chwilę zdobycz niesiona w psich pyskach, zbliżała się do rąk niecierpliwych. - Co to za ptaki, tatusiu? - Zdobycz to nieciekawa pod względem myśliwskim, ale dla przyrodnika ma pewne znaczenie. Są to tak zwane łyski*), krewne kurek wodnych i derkaczy**), co poznacie po dziobie, który jest ostry jak u kury, a nie kaczy, spłaszczony. Nad tym białym dziobem znajduje się równie biała, dochodząca do pół głowy tarcza, od której też pochodzi nazwa ptaka. Wydłużone palce na długich czarniawych nogach są, jak widzicie, nie spięta błoną, lecz tylko obrzeżone wyciętą w zęby skórka, podobnie jak to widzieliśmy u perkoza. Zarówno łyska, dochodząca do dwóch funtów wagi, ________________________________________ *) Fulica atra, L. **) Porzana porzana L. i Crex crex L. 168 jak i najbliższa jej krewna trzy razy mniejsza kokoszka wodna*) również czarna, lecz upiększona na wiosnę jaskrawo-czerwonemi podwiązkami u nóg, są ptakami południowemi i u nas lęgną się już rzadko. Na południo-wschodzie jednak łyska jest ptakiem nadzwyczaj pospolitym, zbierając się w niezliczonych przelotnych stadach na morzu Czarnem i Kaspijskiem, a także na wielkich rzekach i jeziorach nadwołżańskich. Niekiedy wody wprost nie widać, tak gęsto powierzchnia jej zasłana jest żywym ptasim kobiercem. żaden taż myśliwy nie uważa tam łysek, czyli tak zwanych "kaczałdaków" za zwierzynę godną strzału. Kończył się dzień, unosząc z sobą w wietrzność przeżycia i wrażenia łowieckie, lecz dalsze polowanie czekało na ciekawych błotach czekały jeszcze naszych myśliwych i chłopcy, pełni błogich nadziei, zasypiali słodko na pachnącym sianie w wioskowej stodole. ________________________________________
Ветер: Valery, Bigord, Piotr, спасибо! Я думаю, что это очень интересная информация. Здорово! Надо подумать над ее точным переводом... Думаю, что этот материал будет весьма интересен для краеведения Себежского края.
stanislaw: Воспоминания В.Корсака (Minione lata) и описание его архивов (с фотографиями и проч.) изданы в Польше. Архивы стоят (без пересылки) ок. 180 руб. (http://allegro.pl/wlodzimierz-korsak-archiwalia-lowiectwo-mysliwy-i1425375117.html). Если кто купит ("полковник Кудасов - нищий, господа!"), я могу постепенно перевести (частично, в том, что касается Аннинского-Себежа).
Ветер: Я готов заказать таких книги две. Одну для Вас лично и одну для форума. Давайте в личке обсудим, что необходимо сделать, для того, чтобы мы получили эти два экземпляра. С уважением, Павел.
Valery: Еще о Корсаке Корсак известен и уважаем в Любушском воеводстве и в частности в городе Гужов. Есть школа имени Корсака, каждый год проходит детский экологический конкурс им. Корсака. Есть даже небольшой заповедник им. Корсака. Мне кажется что было бы интересно если бы себежская школа установила побратимские отношения со школой им. Корсака, а наш национальный парк подружился с управлением природы Любушского воеводства.
Valery: Еще чуточку польского Włodzimierz Korsak urodził się w 1886 r. w Anińsku na Białorusi. Jego życie przypadło na trzy epoki, tak rożne od siebie, że badacza zastanawia fakt, iż zmieniający się wokoł świat do końca życia nie zmienił zainteresowań Korsaka, nie osłabła jego miłość do przyrody. Zaraz po przyjeździe do Gorzowa (7 lipca 1945 r.) rozpoczął pracę w Przedsiębiorstwie „Las”. Po raz trzeci pełnił funkcję łowczego i po raz trzeci cieszył się tym charakterem pracy. Znow poznawał nowe tereny leśne, objeżdżając Ziemię Lubuską. Odwiedzał wielu nadleśniczych, angażował nowych gajowych, obliczał zwierzostan. Korsak, nawet gdy był na emeryturze, śledził ilość zwierzyny, kontaktował się z nadleśniczymi, u ktorych rokrocznie spędzał kilka tygodni letnich i zimowych. W Dyrekcji Lasow Państwowych pracował do 1949 r. Wwieku lat 63 został zwolniony z pracy ze względu na swoje szlacheckie pochodzenie. Tracąc pracę zawodową, nie utracił jednak kontaktu z lasem dzięki funkcjom społecznym, jakie pełnił od 1946 r.( W. Korsak, Tamte polowania, posłowie Z. Nowakowska, Gorzów Wielkopolski 1983, s. 50-62.) Wiosną tego roku Korsak utworzył w Gorzowie Wielkopolskim Towarzystwo Łowieckie, prezesując mu przez 7 lat. Uczył języka i sztuki łowieckiej, miłości do przyrody, a w szczegolności do zwierząt, zapoznawał z terenami łowieckimi. W roku 1953 ogłoszono nową Ustawę Łowiecką, ktora likwidowała towarzystwa łowieckie. Powstała wtedy w Gorzowie Wielkopolskim Powiatowa Rada Łowiecka, ktora przyjęła obowiązki poprzedniego Towarzystwa. Przewodniczącym został Korsak. Z zaangażowaniem oddał się tej pracy, niekiedy całymi tygodniami przebywał w lasach, badając dogłębnie przyrodę Ziemi Lubuskiej. Wyniki badań fauny i flory w lasach lubuskich opisał w swoich pamiętnikach i książce pt. Las mi powiedział. Już w rok po utworzeniu Towarzystwa Łowieckiego, jego członkowie zorganizowali pierwsze koło myśliwskie w Gorzowie Wlkp. Koło pod czujnym okiem wybitnego przyrodnika pracowało intensywnie i skutecznie. Świadczą o tym chociażby wyniki uzyskiwane w przyroście drzewostanu i likwidacji Kłusownictwa (Od Anińska do Gorzowa. Z życia i tworczości Wł. Korsaka, red. J. Koniusz, Gorzów Wielkopolski 1987, s. 26-27.). W Gorzowie Wlkp. Włodzimierz Korsak był bardzo popularny. Młodzież znała go przede wszystkim jako pisarza, dorośli – jako pisarza, myśliwego i rysownika. Delikatne prace plastyczne wykonane kolorowym piorkiem były eksponowane kilkakrotnie w MPiK-u i Muzeum (W. Korsak, Tamte polowania..., s. 50-62.). из статьи Radosław Domke "Kultura i oświata w Gorzowie Wielkopolskim w czasach stalinowskich (1948-1956). Wybrane problemy "
Piotr: WŁODZIMIERZ KORSAK przyrodnik - miłośnik ziemi lubuskiej, myśliwy, literat, malarz-rysownik, działacz na polu życia kulturalnego i społecznego. odznaczony został odznaczeniami państwowymi i myśliwskimi rangi najwyższej; • orderem polonia restituta - order odrodzenia polski, polonia restituta jedno z najwyższych polskich odznaczeń cywilnych, nadawane za wybitne osiągnięcia na polu oświaty, nauki, sportu, kultury, sztuki, gospodarki, obronności kraju, działalności społecznej, służby państwowej oraz rozwijania dobrych stosunków z innymi krajami • złotym krzyżem zasługi • oraz myśliwskim odznaczeniem złom. AUTOBIOGRAFIA Urodziłem się l VIII 1886 r. w Siebieżu* na Białej Rusi (ówczesna gub. Witebska). Szkołę średnią - gimnazjum kończyłem w Rydze, a studia wyższe na Akademii Rolniczo - Leśnej w Taborze (Czechy). Dzieciństwo i młodość spędziłem w okolicy pokrytej olbrzymimi lasami - dzikimi puszczami, które mnie ciągnęły nieprzepartą siłą. Z natury odludek, nie lubiłem przebywać w towarzystwie rówieśników, nie brałem udziału w ich zabawach i zaintere-suwaniach. Moimi przyjaciółmi byli miejscowi „leśni ludzie" - ludzie prości, często nawet niepiśmienni, ale znający przyrodę i obyczaje dzikich stworzeń, których pełne były lasy. W ich towarzystwie odbywałem długie wędrówki spędzając dnie i noce w dzikich lasach i ucząc się praktycznie nauk przyrodniczych. Zacząłem polować od 12 - tego roku życia i od tego czasu ciułałem grosze, aby, mając już lat 17, móc kupić własną broń myśliwską. Pomogły mi też w tym pierwsze skromniutkie honoraria z „Łowca Polskiego", gdzie w latach 1902-1903 drukowano pierwsze moje nowelki. Z nowo kupionej broni w 1903 r. zabiłem pierw-szego niedźwiedzia. Po ukończeniu studiów odbywałem praktyki rolnicze, a głównie leśne, a cały wolny czas poświęcałem na samokształce-nie w zakresie nauk przyrodniczych, a głównie ornitologii. Rysowałem amatorsko, już od najmłodszych lat, a w 1909 r. spędziłem kilka miesięcy w Warszawie, biorąc lekcje u prof. S. Lentza. W 1915 r. z ramienia „Towarzy-stwa Pomocy Ofiarom Wojny" wy-jechałem na kilka miesięcy do Turkiestanu (obecny Uzbekistan i Tadżykistan). W Aszchabadzie poznałem bliżej dyrektora tamtejszego Muzeum Przyrodniczego prof. Stanisława Bilikiewicza, który mnie zaangażował, jako swego pomocnika na dawno zamie-rzoną wyprawę naukową do Wschod-niej Buchary i Afganistanu. Ze wspo-mnień i nabytych w tej wyprawie wia-domości powstała później moja książka „Ku indyjskiej rubieży". Od 1918 r. osiadłem na stałe w Warszawie. Na razie pracowałem w Ministerstwie Robót Publicznych. Po roku zaangażowano mnie jako rysownika map do Wojskowego Instytutu Geograficznego, gdzie byłem zatrudniony do 1923 r., kiedy Ministerstwo Lasów i Dóbr Państwowych wezwało mnie na stanowisko Głównego Łowczego Polski. Wkrótce po przyjeździe do Warszawy, przytłoczony miastem i bez-duszną biurową pracą, a również pod wpływem tęsknoty do lasów i dzikiej przyrody oraz zamiłowania do łowiectwa, rozpocząłem pracę nad pierwszą książką i ilustracjami do niej. W ten sposób powstał "Rok myśliwego" wydany w 1922 r. w Pozna-niu. Następnie napisałem i zilustrowa-łem opowiadania dla młodzieży „Na tropie przyrody", które również uka-zały się w Poznaniu w końcu 1922 roku. W dalszej kolejności powstały takie pozycje, jak: „Venator", „Pieśń puszczy", album rysunków piórkowych „Z polskiej kniei" oraz „Cietrzew" i „Ku indyjskiej rubieży". W 1927 r. przeniosłem się do Wilna, gdzie aż do wybuchu wojny pełniłem funkcję łowczego na Dyrek-cję Lasów Państwowych. Do wojny wyszły następujące książki: „ Puszcza Rudnicka", „ Łoś", „ Dary lasu" i „ Leśne ognisko". Moje prace plastyczne były po raz pierwszy wystawione w 1923 r. na Dorocznym Salonie Sztuk Pięknych w Zachęcie w Warszawie. W dwa lata później wystawa leśno - przemysłowa w Baranowicach zgromadziła około 100 prac robionych piórkiem i kolorowymi tuszami, która to tech-nika była właściwie moim wynalazkiem i nie jest stosowana dotychczas przez nikogo ani w kraju, ani za granicą. W Wilnie wystawiałem me prace kilkakrotnie, poza tym były one pokazywane na I Wystawie Miejskiego Komitetu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojsk w Warszawie w 1933 r., na pokazie trofeów łowieckich Polskiego Związku Łowieckiego w Warszawie w 1934 roku, na wystawie Muzeum Przemysłu i Rolnictwa we Lwowie w 1936 r. oraz na Wystawie „Łowiectwo w sztuce polskiej" w Warszawie w 1937 roku. Po wojnie zaś na Wystawie Łowieckiej przy Targach Poznańskich w 1959 r. i 3 razy na wystawach w Muzeum Gorzowskim. W lipcu 1945 r. zamieszkałem w Gorzowie Wikp., gdzie objąłem stanowisko łowczego przy Dyrekcji Lasów Państwowych. W 1949 r. zostałem przeniesiony na emeryturę. Od 1945 r. pisałem liczne artykuły i referaty, (których nie brak było i przed wojną), a ostatnio w ub. marcu miałem audycję radiową w Zielonej Górze. W Polsce Ludowej wznowione zostały dwie przedwojenne książki: „Ku indyjskiej rubieży" i „Leśne ognisko" a w 1962 r. „Pojezierze" w Olsztynie wydało nową książkę: „Na tropach przyrody". W Gorzowie przez czas dłuższy pracowałem w Lidze Ochro-ny Przyrody, gdzie przez ostatnie trzy lata byłem przewodniczącym Powia-towego Oddziału. Byłem jednym z założycieli i prezesem Polskiego Towarzystwa Łowieckiego, w łonie, którego zaczęły się tworzyć koła łowieckie, 2 4 zatwierdzone następnie przez Polski Związek Łowiecki w myśl nowej Ustawy Łowieckiej z 1953 roku. W roku 1948 Rada Naczelna Polskiego Związku Łowieckiego w Warszawie odznaczyła mnie członkostwem honorowym Związku, a w 1953 r. I Walny Zjazd Delegatów, zwołany w myśl nowej Ustawy Łowieckiej, zatwierdził to odznaczenie, które przede mną miało zaszczyt posiadać tylko trzech wybitnych działaczy na polu łowiectwa. Od 1959 r. jestem członkiem Związku Literatów Polskich w Warszawie, z początku w Oddziale w Poznaniu, od roku zaś w nowo powstałym oddziale zielonogórskim. W 1962 r. zaszczycony zostałem przyznaniem mi przez Radę Ministrów renty dla zasłużonych. W ostatnich latach miewam częste (przeważnie, co miesiąc) spotkania autorskie z czytelnikami, najwięcej w szkołach w Gorzowie i okolicy oraz w bibliotekach rad gromadzkich. Treścią tych spotkań jest zaznajomienie przeważnie młodzieży z przyrodą, jej właściwościami, osobliwościami i pięknem. Młodzież szkolna słucha tych wiadomości z zaintere-sowaniem i frekwencja bywa zwykle bardzo duża, niekiedy do 300 osób. Obecnie pracuję nad cyklem opowiadań z dziedziny przyrody, przeznaczonych dla dorastającej młodzieży. Gorzów Wikp. Włodzimierz Korsak PS. Współpracuję też obecnie z „Acta Ornitologia" (wydawanym we Wrocławiu przez prof. dra Rydzewskiego z PAN), do którego to rocznika posłałem moje notatki o awifaunie Ziemi Lubuskiej. NAGRODY I ODZNACZENIA 1. I nagroda na Konkursie Lite-rackim „Przeglądu Myśliwskiego i Łowieckiego Polskiego" za monografię przyrodniczą pt. „Cietrzew" - 1924 r.; 2. Wielkopolski Związek Myśliwych w Poznaniu - I Polska Wystawa Łowiecka: Srebrny medal za literaturę łowiecką i zasługi na polu łowiectwa-1929 r.; 3. Polski Związek Stowarzyszeń Łowieckich w Warszawie: Złoty medal za działalność na polu literatury łowieckiej - 28.VII1.1931 r.: 4. I Wystawa Miejskiego Komitetu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie: Dyplom uznania za prace piórkowe -J5.VI.1933 r.; 5. Polski związek Łowiecki w War-szawie - III pokaz trofeów łowiec-kich: Srebrny żeton za obrazy my-śliwskie - 3. V. 1934 r.; 6. Muzeum Przemysłu, Rolnictwa i Lasów I Wystawa: List pochwalny za prace na polu malarstwa i fotografii łowieckiej - 1936 r.; 7. Polski Związek Łowiecki w Warszawie: Najwyższa, odznaka „Złom" za zasługi dla łowiectwa polskiego na polu nauki, literatury i sztuki- 15.V.1936 r.; 8. Małopolskie Towarzystwo Łowieckie we Lwowie: Medal brązowy za prace fotograficzne -30.X.1936r; 9. Małopolskie Towarzystwo Łowieckie we Lwowie: Medal srebrny za fot. „Żurawie nad morzem" -30.IX 1936 r.; 10. Małopolskie Towarzystwo Łowieckie we Lwowie: Medal złoty za prace piórkowe - 30.IX 1936 r.; 11. Polski Związek Łowiecki w Warszawie - Wystawa „Łowiectwo w sztuce polskiej": Honorowe odznaczenie za prace piórkowe -18.VI.1937 r.; 12. I Krajowy Zjazd Delegatów Polskiego Związku Łowieckiego: Ho-norowe Członkostwo Polskiego Związku Łowieckiego za zasługi dla polskiego łowiectwa - 12.XI. 1953 r. ; 13. Polski Związek Łowiecki w War-szawie: Dyplom uznania za wie-loletnią i ofiarną pracę na polu łowiectwa-18. VII. 1958 r.; 14. Polski Związek Łowiecki, oddział w Zielonej Górze: Dyplom uzna-nia za 60-letnią niestrudzoną pracę dla dobra łowiectwa - 16.XI. 1961 15. Wojewódzka Rada Narodowa w Zielonej Górze: Dyplom odzna-ki honorowej „Za zasługi w rozwoju województwa zielonogórskiego: - 27.V. 1963 r. *Anińsk albo Anińskie, daw. Wolino, miejsce urodzenia Włodzimierza Korsaka, dziś administracyjnie należy do Siebieża. Źródło: Czas i Przestrzeń nr 4/2 Włodzimierz Korsak zmarł 23 września 1973 roku w Krakowskim Domu Spokojnej Starości. Dopiero po dziesięciu latach, zgodnie z jego wolą, prochy przeniesiono do Gorzowa Wielkopolskiego
полная версия страницы